دلتنگی
سکوت می کنم تا کس نداند سوز دل در راه ماندگان رادلتنگی
سکوت می کنم تا کس نداند سوز دل در راه ماندگان راجمعه آمد و ...
ای قلم بنویس که دل هوای کوی خاک و خون دارد
ای قلم بنویس که دل هوای اشک و آه ناله های بی امون دارد
ای قلم درد دلم را با که بگویم ...
که با هرکه بگویم نتواند غم دل با خود به امانت بردارد
ای دل به چه محتاجی که در این این دیار اسیری ...
در این مهلکه دنیا پرستی ....
به انتظار فرجش نشسته ای ...
به انتظار آمدن غریبی نشسته ای
باز جمعه آمد و به دل وعده ها دادم
وعده دادم که می آید ...
غربت به سرآید ...
ولی ...
چه بگویم ؟ ...
بیچاره دل از شوق دیدارت از سحر بیدار است
دلک بیچاره ام صبح که بیدار شد کوی معرفت را با دستان نهیفش آب پاشی کرد
بر سر در خانه ی عشق ، آذین بسته بود و با رزها و شقایق ها حلقه گلی برای استقبال دلدارش ساخته تا بر گردن سحرخیز مدینه اندازد
طفلک همه قاصدک ها را از دیروز بسیج کرده که کوچه ها و خیابان های شهر را به دنبالت بگردند
کی پرسی چرا؟ ...
آخه طفلی شنیده هرجا روضه عمویت عباس باشد تو آنجایی
شب جمعه هم اینجا همه دلای بیقرار روضه ی علمدار عشق سر می دهند
آری ...
جمعه شب ها توی دلای بیقرار حسینیه برپاست
آره می گفتم آقا جان :
از دیروز همه قاصدک ها رو بسیج کرده که خوب بگردند
بیچاره قاصدک ها هم سراغت را از هر دلی گرفتند
ولی ...
این جمعه هم غروبش رسید و دل دوباره گرفته ...
من که دیگه روم نمیشه که بگم:
ای دل غریبم ...
ای منتظر غمگینم ...
برخیز و آذین ها را جمع کن که این جمعه هم نمی آید
ای دلم برخیز که باز ناپاکی و آقایت به دیدارت نمی آید
در نهانخانه ی دل شور تو بود مولانا در غربت دل بوی تو بود یا مولا
حال چه شده است که غریبی با ما حافظ چه خوش گفت در وصف حال ما
در کوی نیک نامان مارا گذر ندادند گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را
