در این غربت سرای غریبان ...
در این بیکران یأس و نومیدی
در این دیار هوس ...
گناهی کرده ام که در چشم خلق زمانه نابخشودنی است
گناهی که هرچند خدایم پاک می داندش .....
ولی در نظر بندگانش اوج حقارت اندیشه است
گناهی به بیکران آسمان ...
گناهی به بزرگی کوته بینی این مردمان ....
گناهی به کیفر مرگ .....
آری ...
آری ....
آری ...
عشق ، گناهی که مجری اش دل است و ....
مجری اش دل است و متهم آن این تن خاکی ...
گناهی که محکومش تا ابد در حبس می ماند
در حبس نگاه سرد و محقرانه این خلق اسیر و محبوس ....
گناهی که سزایش مرگ است
آری ...
آری درست شنیده اید ... مرگ
مرگ دلی که تمام امیدش ، آزادی این دل خاکی از این قفس است ...
مرگ دلی که در گذر لحظه ها در خماری بعد از مستی به سر می برد
چه سرد شده است زندگی ...
چه غریب شده است صدای مردان خدا ...
چه نهیف شده اند ریسمان های الهی
حکم ما را داده اند ....
از آغاز تا ابد ...
محکوم ...
محکوم ...
محکوم ...
آری ...
محکوم به گناه ....
گناه ... عشق...
کاش کلامم بدین آسانی بود که بر قلم می آمد ...
کاش به این آسانی بود که بر نظر می آید ....
ولی ...
افسوس ...
وصد افسوس ....
صبر کنید ای رهگذران ...
لحظه ای گوش فرا دهید ...
شکوه و شکایت من از برای حکم گناهم نیست ...
نه ... نه ...
این دل عمریست که دیگر با این حکم خو گرفته است ...
دل به این تنهایی انس گرفته است ...
شکوه من از آن مردمانی است که ...
که در اول راه ...
در اولین قدم ...
در اولین کلام ...
عشقم را ستودند و این گناه را حسن مجنون خواندند ...
و این را را ....
آرزوی هر مجنونی ...
تشویقم کردند ...
مرا به جلو راندند ...
ادعای یاریشان گوش فلک را کر کرده بود ...
ولی در میان راه ...
تازه فهمیدم در این میان ...
چه خون جگر ها که به دل قاصدکم نکردند
چه حرف ها که از گناه ناکرده ی این دل ...
از خطای این دل عاشق ...
به گوش شقایق ها رساندند ...
و این گونه ...
با غمناک کردن شقایق ها ...
دل باغبان گلستانم را شکستند ...
و چه ساده ...
آری ... و چه ساده ...
باغبانم خام این حرف ها ...
نگاه ها ...
افسونگری ها ...
و هزاران نیرنگ این مردمان شد
و چه ساده گلستانی را به جانم عجین بود ...
باغی که آبیاری گل ها و درختانش با خون دل سوخته ام بود ...
رها کرد و رفت ...
رفت ...
رفت ...
رفت ...
چه بگویم ؟؟؟
از آن روز که دیگر دستان باغبان با گلبرگ های گل های باغ قهر است ...
گل های باغم روز به روز ...
لحظه به لحظه ...
پر پر می شوند...
نه ...
نگویید که از غم فراق است که این گونه شده اند ...
نه ...
درختان باغ دل من ...
گل های گلستان دل من ...
این شقایق ها ...
همه به امید زنده اند
ولی ...
پر پر شده اند تا باد صبا خبری را بر گوش باغبان برساند ...
پر پر شده اند تا باد ببیند و به باغبان بگوید که ....
اگر دستانت با گلبرگ های باغ قهر است ...
عیبی ندارد ....
ما به عشق تو زنده ایم ...
ما به نوازش قدم هاین که سرمه ی چشمانمان شود ...
گلبرگ هایمان را بر مسیر راهت پر پر کرده ایم ...
تا شاید روزی بر این گلبرگ ها قدم بگذاری و غم سال ها دوری را ...
خستگی چشمان منتظر را از تن برداری ...
چه می گویم ؟ ...
فعلا که جز چوب خط زدن در این زندان سرد ....
راهی ندارم ...
میشود سفره ساده ای داشت قدری آب و کمی نان خالی
میشود مثل چوپان ساده .هرکجاکه عشق گفت سفر کرد
میشود کودکی پاک باشیم مملو از رنگ و بوی صداقت
مملو از حس خوب رسیدن.....
میشود باصبا همسفری شد سوی فصل دل انگیز .....ب...ا..ر.....ا....ن..
سلام....چند تا از اپاتو خوندم...قشنگ بود مرسی که بهم سر زدید
ای جاااااااانم